Clapton
opuścił the Bluesbreakers w połowie roku 1966 (został zastąpiony przez
Petera Greena) i stworzył zespół Cream, jedną z pierwszych
supergrup na świecie określanych mianem 'power trio'. W jego skład
weszli także Jack Bruce (z Manfred Mann, the Bluesbreakers oraz Graham
Bond Organisation) oraz Ginger Baker (z Graham Bond Organisation).
Clapton rozwijał się jako gitarzysta, piosenkarz i twórca
tekstów, jednak to Bruce był głównym wokalistą i napisał
większość tekstów wraz z Pete'em Brownem. Pierwszy występ Cream
odbył się 29 lipca 1966 w kameralnej atmosferze lokalu Twisted Wheel w
Manchesterze, natomiast pierwszy ważny koncert zagrali na Windsor Jazz
and Blues Festival. Swój status legendy Cream zawdzięcza
hałaśliwym bluesowym jamom i rozbudowanym koncertowym solówkom,
natomiast ich dzieła studyjne charakteryzują się dużym wyrafinowaniem.
Na początku roku 1967 status Claptona jako największego bluesowego gitarzysty został zagrożony przez pojawienie się Jimiego Hendriksa. Hendrix był obecny na występie Cream, który odbył się 1 października 1966 w Central London Polytechnic – podczas którego zagrał utwór "Killing Floor".
Na wczesne występy Hendriksa w klubach przychodzili z zapałem tacy muzycy jak Clapton, Pete Townshend, Jim Morrison z The Doors czy członkowie The Rolling Stones oraz The Beatles. Pojawienie się Hendriksa miało natychmiastowy i ogromny efekt na kolejny etap kariery Claptona, chociaż to nadal Erica uważano za najlepszego gitarzystę w brytyjskich rankingach.[potrzebne źródło]
Repertuar grupy Cream obejmował muzykę pop, soul ("I Feel Free"), jak również długie bluesowe jamy instrumentalne ("Spoonful"). Charakterystyka ich stylu to zjadliwa linia gitarowa Claptona, wysoki głos Bruce'a oraz jego wydatna, płynna gra na basie, a także mocne, polirytmiczne brzmienie bębnów Bakera, na które wpływ miał jazz.
W ciągu zaledwie trzech lat zespół osiągnął ogromny sukces komercyjny sprzedając 15 milionów płyt i występując dla tłumów w całych Stanach Zjednoczonych i Europie. Clapton, Baker i Bruce ponownie zdefiniowali pozycję instrumentalistów w muzyce rockowej, a także jako jedni z pierwszych ukazali istotę muzycznej wirtuozerii.
Cream był uznawany za jeden z najlepszych zespołów swoich czasów, a status Claptona jako gitarowego herosa osiągał coraz to nowy wymiar. Nie uchroniło to jednak zespół przed rozpadem – doprowadził do niego legendarny już konflikt pomiędzy Bruce'em a Bakerem oraz rosnące napięcia pomiędzy wszystkimi trzema muzykami. Innym istotnym czynnikiem była krytyczna recenzja koncertu z drugiej amerykańskiej trasy koncertowej grupy, która pojawiła się w magazynie Rolling Stone, a która szczerze dotknęła Claptona. W tamtym czasie był on już zauroczony muzyką zespołu The Band, który wydał album "Music from Big Pink". Clapton zaczął wierzyć, że muzyka rockowa zmierza teraz w nowym kierunku, a jego zauroczenie osiągnęło takie natężenie, że nawet spytał członków zespołu, czy nie chcieliby go przyjąć, ale The Band odmówili.
Pożegnalny album grupy Cream, wydany w 1968 roku tuż po rozwiązaniu zespołu – "Goodbye" – zawierał utwory nagrane na żywo 19 października 1968 roku w The Forum w Los Angeles oraz studyjną wersję singla "Badge", napisanego wspólnie przez Claptona i George'a Harrisona. Ci dwaj poznali się w London Palladium, jeszcze za czasów pobytu Claptona w the Yardbirds i stali się bliskimi przyjaciółmi. Rezultatem tej znajomości był np. udział Claptona w utworze Harrisona "While My Guitar Gently Weeps" z Białego Albumu Beatlesów. Niektórzy mówili, że było to zagranie taktyczne i miało sprawić, aby inni Beatlesi wzięli utwór Harrisona bardziej na poważnie.[potrzebne źródło]
Niezależnie od tego jaka była prawda, obecność osoby z zewnątrz takiej jak Clapton pomogła w zaprowadzeniu harmonii w skłóconym zespole. W 1969 roku podczas tworzenia materiału na album "Let It Be", Harrison opuścił studio po ostrej kłótni. W obawie przed tym, że Harrison odejdzie na dobre i nie będzie można dokończyć albumu, John Lennon zaproponował, że może powinien go zastąpić Clapton.[potrzebne źródło] W roku wydania "Białego Albumu" Harrison zadebiutował jako solista albumem "Wonderwall Music", na którym Clapton zagrał na gitarze, jednak jego nazwisko nie zostało wymienione z powodu ograniczeń kontraktowych. Obaj muzycy często grywali razem na żywo aż do śmierci Harrrisona w roku 2001. Po tym wydarzeniu zorganizowano koncert ku jego czci, a którego Clapton był dyrektorem muzycznym.
Od czasu rozpadu grupy Cream w 1968 roku, muzycy ponownie zagrali razem dopiero w roku 1993, podczas ceremonii wstąpienia do Rock and Roll Hall of Fame. Prawdziwy comeback miał jednak miejsce dopiero w maju roku 2005. Wtedy to Clapton, Bruce i Baker zagrali 4 koncerty w londyńskiej Royal Albert Hall (tam grali swe pożegnalne koncerty w roku 1968) oraz 3 występy w nowojorskiej sali Madison Square Garden w październiku tegoż roku. Nagrania z Londynu zostały wydane na CD i DVD we wrześniu 2005.
Na początku roku 1967 status Claptona jako największego bluesowego gitarzysty został zagrożony przez pojawienie się Jimiego Hendriksa. Hendrix był obecny na występie Cream, który odbył się 1 października 1966 w Central London Polytechnic – podczas którego zagrał utwór "Killing Floor".
Na wczesne występy Hendriksa w klubach przychodzili z zapałem tacy muzycy jak Clapton, Pete Townshend, Jim Morrison z The Doors czy członkowie The Rolling Stones oraz The Beatles. Pojawienie się Hendriksa miało natychmiastowy i ogromny efekt na kolejny etap kariery Claptona, chociaż to nadal Erica uważano za najlepszego gitarzystę w brytyjskich rankingach.[potrzebne źródło]
Repertuar grupy Cream obejmował muzykę pop, soul ("I Feel Free"), jak również długie bluesowe jamy instrumentalne ("Spoonful"). Charakterystyka ich stylu to zjadliwa linia gitarowa Claptona, wysoki głos Bruce'a oraz jego wydatna, płynna gra na basie, a także mocne, polirytmiczne brzmienie bębnów Bakera, na które wpływ miał jazz.
W ciągu zaledwie trzech lat zespół osiągnął ogromny sukces komercyjny sprzedając 15 milionów płyt i występując dla tłumów w całych Stanach Zjednoczonych i Europie. Clapton, Baker i Bruce ponownie zdefiniowali pozycję instrumentalistów w muzyce rockowej, a także jako jedni z pierwszych ukazali istotę muzycznej wirtuozerii.
Cream był uznawany za jeden z najlepszych zespołów swoich czasów, a status Claptona jako gitarowego herosa osiągał coraz to nowy wymiar. Nie uchroniło to jednak zespół przed rozpadem – doprowadził do niego legendarny już konflikt pomiędzy Bruce'em a Bakerem oraz rosnące napięcia pomiędzy wszystkimi trzema muzykami. Innym istotnym czynnikiem była krytyczna recenzja koncertu z drugiej amerykańskiej trasy koncertowej grupy, która pojawiła się w magazynie Rolling Stone, a która szczerze dotknęła Claptona. W tamtym czasie był on już zauroczony muzyką zespołu The Band, który wydał album "Music from Big Pink". Clapton zaczął wierzyć, że muzyka rockowa zmierza teraz w nowym kierunku, a jego zauroczenie osiągnęło takie natężenie, że nawet spytał członków zespołu, czy nie chcieliby go przyjąć, ale The Band odmówili.
Pożegnalny album grupy Cream, wydany w 1968 roku tuż po rozwiązaniu zespołu – "Goodbye" – zawierał utwory nagrane na żywo 19 października 1968 roku w The Forum w Los Angeles oraz studyjną wersję singla "Badge", napisanego wspólnie przez Claptona i George'a Harrisona. Ci dwaj poznali się w London Palladium, jeszcze za czasów pobytu Claptona w the Yardbirds i stali się bliskimi przyjaciółmi. Rezultatem tej znajomości był np. udział Claptona w utworze Harrisona "While My Guitar Gently Weeps" z Białego Albumu Beatlesów. Niektórzy mówili, że było to zagranie taktyczne i miało sprawić, aby inni Beatlesi wzięli utwór Harrisona bardziej na poważnie.[potrzebne źródło]
Niezależnie od tego jaka była prawda, obecność osoby z zewnątrz takiej jak Clapton pomogła w zaprowadzeniu harmonii w skłóconym zespole. W 1969 roku podczas tworzenia materiału na album "Let It Be", Harrison opuścił studio po ostrej kłótni. W obawie przed tym, że Harrison odejdzie na dobre i nie będzie można dokończyć albumu, John Lennon zaproponował, że może powinien go zastąpić Clapton.[potrzebne źródło] W roku wydania "Białego Albumu" Harrison zadebiutował jako solista albumem "Wonderwall Music", na którym Clapton zagrał na gitarze, jednak jego nazwisko nie zostało wymienione z powodu ograniczeń kontraktowych. Obaj muzycy często grywali razem na żywo aż do śmierci Harrrisona w roku 2001. Po tym wydarzeniu zorganizowano koncert ku jego czci, a którego Clapton był dyrektorem muzycznym.
Od czasu rozpadu grupy Cream w 1968 roku, muzycy ponownie zagrali razem dopiero w roku 1993, podczas ceremonii wstąpienia do Rock and Roll Hall of Fame. Prawdziwy comeback miał jednak miejsce dopiero w maju roku 2005. Wtedy to Clapton, Bruce i Baker zagrali 4 koncerty w londyńskiej Royal Albert Hall (tam grali swe pożegnalne koncerty w roku 1968) oraz 3 występy w nowojorskiej sali Madison Square Garden w październiku tegoż roku. Nagrania z Londynu zostały wydane na CD i DVD we wrześniu 2005.